tam tam tam

günlerden bir gün, film zevkine güvenebileceğim bir japon arkadaş yapacakbirşeyyoksatoplaşıpyemekyapalım etkinliği sonrası hali hazırda toplanmış kalabalığı mı fırsat bildi toplanmanın sebebini mi unuttu hatırlamıyorum nereden esti ama bize tıka basa yemenin ardından izlenebilecek en enterasan filmlerden birini izletti.
hani bazı filmler olur ya, yönetmen ya da senarist ne kafasındayken bunu yaptı dersiniz çok mu zeki olduğundan yoksa çok mu farklı olmak istediğinden bilemezsiniz ama ortada enterasan sahneler vardır... tampopo da bizim için o izleyişle böylesi bir kararsızlığa sürükleyen filmlerden oldu o gün. bir ara tekrar izleyeyip karar vermeyi planlıyorum zira konuşarak olmayacak,o kadar söylediğim halde daha kimseye izletebilmiş değilim. izlediğimiz grup içindekiler zaten direk tiksindiler filmden

özetle üstten bir "noodle/ramen" filmi alttan biraz kültürel eleştiri kenardan köşeden ise az biraz fantazi katılmışı; kısa hikayelerle bir edilmiş komedi; ama kahkalarda süründüren cinsinden değil. (yazar burda halkı uyarıyor: bir "hana kimi" beklemeyelim)

böyle yazdın da ne oluyor şimdi a kuzum bu filmde derseniz de şöyle ki, kovboy kılıklı kamyon şöförümüzün, restoran sahibi bir anneye en iyi ramen nasıl yapılırı öğretmesiyle başlayıp japonyadaki noodle ve yemek kültürü üzerine hikayeciklerle genişleyen (nasıl yenmeli-yemeğe saygı- batılı vs japon (höpürdetmeli mi höpürdetmemeli mi)-alışkanlıklar...), aralarda ana hikayeye dönmeyi unutmayan; kısaca "yemek" kavramının japon kültüründeki yansımalarıyla love of food-food of love arası bir yerde kendini unutturmayan bir film tampopo. eminim başta bahsettiğim arkadaşlar sevmemiş olsalar bile hala hatırlıyorlardır filmi.


hmm yine konuyu anlatamadan geçtim di mi? o kısmı beceremiyorum galiba..

görseller içinse bkz: google