şahsen benim içimde bi ukte, tokyoya gidip de hangi akla (akılsızlığa?) hizmet burayı görmeden dönmeyi başardım hiç bir fikrim yok. bu uktenin yanında izleyemeyeceğim etkinlikleri takip edip uktelerime ukte katmak şeklinde gizli bir hobi kazandığımdan da şüphelenmiyor değilim. mesela istanbulda olmamama rağmen japon filmleri festivalinin programına göz atmak da bunlardan biri. ve burada gözüme kestirdiğim fakat ancak izleme fırsatı bulduğum "tokyo tower: mom and me, and sometimes dad "
bir çocuk, bir herşeyoğlumiçin annesi, büyüme süreci, bazen gördümüz artistözgürveayyaşruh baba, ve sembolik olarak tokyo tower.
böyle adı üstünde sade bir konu; ama çok güzel anlatımlı, ve ağlatmalı, ve düşündürmeli, ve anneyi özletmeli...
geçenlerde okuldakilerle de konuşuyorduk... tipik avrupalının (genellemeler, genellemeler..) çocuklarını adam ediş yöntemini eleştiririz, hiç bize göre değil çocuğu 18inde -bir bakıma- kapı dışarı edip noelden noele görmek. ama diğer yandan da bizim gibi kültürlerde, çocuğa ne olursa olsun destek olmak bazen çok abartı durumlara kaçabiliyor. mesela ben bile bilirim "haylaz" diye sempatikleştirilmeye çalışan çocukları için varını yoğunu tüketen bazı aileleri. ve buna karşın o çocuklar hiç veya çok geç olana kadar ailelerinin kıymetini fedakarlıklarını bilmez. ya da bilse bile hayata karşı o kadar toydur ki nasıl ayakta duracağını şaşırır. diğer yandan ailemin desteği olmadan bir yaşam bana çok korkutucu geliyor, gerçek anlamda bir tek başınalık, aidiyetsizlik...
ya da?
öyşe işte, vapurlar filan ; ve biraz da tavır veyahut tava
sırada ise ben yapmadım
Film çok güzel, sade ve akıcı, güldüren ve ağlatan, anneler için yapılmış en iyi filmlerden birisi. Çocukları bir başına bırakmak bazı açılardan mantıklı olabilir belki ama bu çoğu zaman sevgiden de yoksun bırakmak anlamına gelebiliyor. O yüzden yaşam boyu ailenin yanında olması iyidir, gençken kişi pek değerini anlayamaz belki ama ilerde kendi çocuklarına verebileceği bir sevgiyi öğrenmiş olur en azından :)
ReplyDeletedi mi, di mi!..
ReplyDeletesadece belki ben hem anneler hem de büyümüş çocukları için yapılmış bir film der idim
aile iyidir, büyüdükçe de şenlenir ama o sevgiyi öğrenme konusunda şüphelerim var; her insanın sevgi gösteriş, ve sevgiyi algılayış şekilleri farklı belki de sorun buradadır,ya da değildir düşünebilmek için çok uykusuzum diye bahane süresim var izninizle :)
Aile guzel sey de bizimkiler olayi biraz abarttigi icin bir turlu bagimsiz, kendi fikirlerine ve degerlerine sahip bireyler cikmiyor ortaya.En onemlisi de ekonomik olarak uzun yillar aileye bagimli kalmak.Bir nevi hikikomori gibiymisiz megerse.Ne bicimmis kulturumuz (:
ReplyDeleteFilmi de listeye aldim (:
umarım beğenirsin, ucuiyagi nin de dediği gibi güldüren yanları da var bunaltmıyor
ReplyDeletekültürün baskıcı yanları var belki ama hikikomoriliğe yolumuz var daha :) (umarım) bana rahata alışmak birine bağımlı kalmak kolay olduğu içinmiş gibi geliyor